Дзякуй! – Богу лёсу і табе!..
З разуменьнем змножыўшы самоты
ў блаславёнай крозавай журбе,
ў іншасьвету выкуплю палёты,
выпакутую тваю тугу,
выплачу сваю пазыку плачу
і сплачу аброк: як на таку
ўжыта уваходзяць – у раку
Лету
я ўвайду, – душы ня страчу...
Што пражыта?.. – зерне на муку!..
Тое, што пражыць, – т а г о ня бачу!..
Дзякуй! – лёсу, Богу і табе,
што ты ёсьць
ня побач і далёка!..
Ведаю, ярчэюць сэрцы лёгка,
калі кожны ведае сябе.
Прывідны мой, дзякуй: ты і я
страчанае небам зловім скерца –
загучаць два перадсэрдзі сэрцам,
як лілея, выплыве здаля
крыламі ўзмужнелая зямля!..
Дзякуй, таямнічы... Я і ты...
Мой сівы чаўнар, дзівосны лёкай,
клічаш, клічаш Дух мой зь нематы,
свой не суцяшаючы палёгкай!..
Я – шматкроп’е... позірк немаўлят,
дзе шукаюць мудрасьць Назарэта...
Я – мрайвіньне трызны, я – п а с ь л я...
п’яны сьмех стамлёнага паэта.
Я пускаю белых галубоў
белым шляхам зь белым чалавекам
зь белых-белых-белых берагоў
белым небам белым-белым
рэхам...
Бедны мой, шчасьлівы мой, ня плач,
бо твае сьлязінкі атуляю
я ў радкох сваіх, –
нічога больш ня маю,
як і менш, –
нязнаны мой, ня плач!
Дзякуй, мой сасьнёны, выбачай,
што прамоўлю, што скажу...
н і б ы т а...
вераю спакусьлівы адчай!..
Ўсё да д’ябла, бо няма
нябыту!..
ўсё да Бога! – страцім толькі рай!..
Дзякуй, мой філёзаф, што ты ёсьць.
Ну з чаго мне сумаваць?.. навошта?..
Пэўна ў хованкі – паштар і пошта.
Дзякуй, дзякуй, дзякуй за мілосьць.
Пагарэлі ўсе шляхі-масты:
Млечны Шлях мастак, масток вясёлкі.
Шляхам поўні – па вадзе,
дзе зоркі,
я іду, высьпельваючы золкі,
да цябе...
Й сунічныя краты
зь берагоў відушчымі вачыма
ўбачылі, куды ідзе дзяўчына...
Хто цудоўны з нас?..
Цудоўны ты.
15.XI.2003.
|
|
